W zeszłym miesiącu, nakładem Una Isla Records, ukazał się debiutancki album Gigantes Magneticos pt. „Jamaica Old School”. Zespół nagrywając materiał chciał to zrobić w najbardziej tradycyjny sposób, jaki jest to możliwe. Główną inspiracją były tu jamajskie zespoły sesyjne, nie bez przyczyny w tytule jest „Jamaica Old School”.
W efekcie dostaliśmy 13 doskonałych, w większości instrumentalnych, utworów (plus jedna wersja dubowa), zarówno oryginalnych kompozycji, jak i coverów. Napisałem „w większości”, bowiem wokal obecny jest tylko w 4 utworach, a tak naprawdę śpiewany jest tylko jeden. Jako, że Gigantes Magneticos wokalisty nie posiadają, swojego głosu – w mniejszym lub większym stopniu – użyczyli Sebastian „HemanIDub” Klappenbach, Rey Gabriel i Alejo Yogui.
W kilku utworach słychać puzon Matiasa Trauta, znanego, np. ze Smocking Flamingo. Mogłoby być go więcej, no ale skoro dźwięk puzonu jest tu tylko małym, aczkolwiek bardzo przyjemnym, dodatkiem, to nie ma co marudzić.
Album ten, od kiedy przysłał mi go Esteban, perkusista zespołu, jest chyba najczęściej słuchaną przeze mnie płytą. Nawet gdybym chciał napisać, który utwór jest najlepszy, to po prostu nie mogę. Wystarczy posłuchać, jak pięknie chodzą klawisze chociażby w „Soul Shot”, „Cuando Volvi Y Me Fui” czy „Our Thing”, jak brzmi wokal w „Too Quick” (nie przypomina wam kogoś z Jamajki?). To jedna z tych płyt, które po włączeniu, chce się przesłuchać po raz kolejny, a z każdym przesłuchaniem wychwytuje się jakiś nowy smaczek.
Nie ma co za dużo pisać, moim zdaniem „Jamaica Old School” to pretendent do płyty roku.
Raul to nasz człowiek na ciężkie czasy. Kiedy nikt inny nie mas czasu, żeby pisać, pojawia się on i ogarnia każdy dostępny temat. Jest straight edge vege krav maga sandałowym nindżą i i tak jest najlepszy.
Dyskusja