Płytę rozpoczyna The Day I Met Muhammad Ali. Jest ok. Mark Foggo jakiego znamy i lubimy. Coś dziwnego zaczyna dziać się przy następnym, Caravans. Niby ska, ale takie w mocno rockowym sosie. Jedźmy dalej. Bang Me Head, reggae/ska z charakterystycznym dla Foggo wokalem, ale dużo tu elektroniki i mocny bas. I ten saksofon. Ach, cudo! Choć klimat zrobił się nieco zagadkowy.
Całkiem dziwnie robi się przy Rotten To The Core. Toż to jak nic rockabilly. Na dodatek temat, sorry riddim :-), jakby znajomy. Hm. Następnie mamy Cybergirl – elektro reggea z orkiestrową partią klawiszy i znów wybijającą się linią basu. W tym momencie szare komórki zaczynają pracować coraz intensywniej. Ależ tak! Eureka! Dwa ostatnie utwory ukazały się wcześniej, choć w innych wersjach, na płycie Shake The Baby firmowanej przez The Babyshaker, jeden z projektów Marka Foggo. Pierwszą połowę płyty kończy Jump That Gate, prawdziwe reggae.
Drugą otwiera Sugarlover. Klasyczny Foggo, znowu zaczerpnięty z albumu The Babyshaker. Za sprawą Watch The Clock podążamy w rejony punk rocka z chórkami i soczystym basem, po czym powracamy do ska i do The Babyshaker w Punch i Rollin 'n Ridin. I już na koniec EU, czyli punk nieco w stylu Cock Sparrera i calypso/ska z regałowym basem w What It Feels Like.
Podsumowując, na MAD mamy 12 utworów, w tym 7 nowych i 5 znanych już wcześniej, choć na nowo opracowanych. Do tego mieszanka stylów „różnych i różniastych”. Muszę przyznać, że pomimo pewnej dezorientacji na początku, mi ten koktajl posmakował. Płyty słucha się wyśmienicie. Zresztą, czy zawsze musi być tak samo? Odrobinę urozmaicenia jeszcze nikomu nie zaszkodziło. Proponuję posłuchać samemu i nie uprzedzać się zbytnio przed włożeniem CD do odtwarzacza. Ja ze swojej strony polecam!
V2 Records
Jarek jest z nami od samego początku. Jest stary, jest łysy, jest skinheadem i wszyscy go kochają. Znany jest z tego, że wie o koncertach na innych kontynentach przed kapelami, które mają tam wystąpić. Recenzje i relacje - takich tekstów jest tutaj autorem.
Dyskusja